Nomaden moeten al vanouds op de vruchten van de Arabica hebben gekauwd. Naar het heet hebben wij het brandprocedé ervan aan de herdersjongen Kaldi te danken. Nadat zijn geiten dolgedraaid rondtolden, bracht hij de koffiestruik waarvan zij hadden gegeten, naar monniken toe, op zoek naar advies. Die smeten de struik onverrichter zake in het vuur – en waren enthousiast over de geur van gebrande koffiebonen.

Het mekka van de mokka vanaf 1500 was - Mekka. En elke pelgrim verspreidde met een toon vol overtuiging de mare van de Arabica. Temeer omdat de wijn, de broer in de zintuiglijke roes, voor moslims verboden was. Zo drong de Arabica door tot in elke uithoek: Klein-Azië, Syrië, Egypte, Damascus en Aleppo. En zeer zeker ook Jemen – omdat de Arabica in terrasaanbouw, die ook zijn weg naar Europa vond, daar vandaan komt.

Na de eerste vermelding van de koffie door humanistische doctores ging de kennis over koffie teloor in de troebelen van de Europese godsdienstoorlogen. De koffie dook pas weer op in vreedzamer tijden: als drank voor de rijken, zij aan zij met thee en chocolade. Maar ook toen moest paus Clemens VIII hem nog beschermen: tegen een verbod als islamitische toverdrank.

De Arabica won als drank terrein in heel Europa. Als plant werd hij over de hele wereld verspreid door Portugezen en Nederlanders – vaak langs avontuurlijke wegen zoals Gabriel Mathieu de Clieu dat deed in 1723. Deze kapitein bouwde een glazen kas voor zijn koffieplant voor de overtocht naar Martinique. Hij deelde tijdens de moeilijke zeereis zijn laatste rantsoen water met het tere plantje. En met succes – directe afstammelingen bevinden zich nu o.a. in Jamaica, Mexico en de Filipijnen.